Aktualności

Ks. Biskup Ordynariusz Andrzej Franciszek Dziuba udzielił dyspensy od obowiązku zachowania pokutnego charakteru piątku oraz od obowiązku zachowania wstrzemięźliwości od pokarmów mięsnych dn. 09.06.2023 r. (piątek po Uroczystości Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa).

PROGRAM TRIUDUUM PASCHALNEGO

6 KWIETNIA - Wielki Czwartek - 17.00

7 KWIETNIA - Wielki Piątek - godz. 17.00

8 KWIETNIA - Wielka Sobota

Święcenie pokarmów:
godz. 10.30 - 12.30

Liturgia Wigilii Paschalnej
godz. 20.00 zakończona procesją rezurekcyjną

9 KWIETNIA - Niedziela Zmartwychwstania Pańskiego - godz. 12.00

10 KWIETNIA - Poniedziałek Wielkanocny
godz. 12.00

W dniu 18 marca 2023 r. w zakładce Przetargi zostało zamieszczone Zapytanie ofertowe dotyczące realizacji zadania p.n.: Termomodernizacja budynku kościoła i plebani Parafii pw. Św. Maksymiliana w miejscowości Szczuki.

16.03.2023 (czwartek)

godz. 8.00 - Msza Św. z nauką

godz. 16.00 - Msza Św. z nauką również dla dzieci

17.03.2023 (piątek)

godz. 8.00 - Msza Św.

godz. 15.30 - nabożeństwo Drogi Krzyżowej

godz. 16.00 - Msza Św. z nauką również dla dzieci

18.03.2023 (sobota) DZIEŃ SPOWIEDZI

godz. 8.00 - Msza Św. z nauką i sakramentem dla chorych

godz. 16.00 - Msza Św. z nauką dla dorosłych i starszej młodzieży

15.03.2023 (środa)

godz. 10.00 i 11.30 - Msza Św. z nauką ogólną

godz. 18.00 - Msza Św. z nauką dla dorosłych i starszej młodzieży

16.03.2023 (czwartek)

godz. 10.00 - Msza Św. z nauką dla dzieci kl. VI-VIII

godz. 11.30 - Msza Św. z nauką dla dzieci k. I - V

godz. 18.00 - Msza Św. z nauką dla dorosłych i starszej młodzieży

17.03.2023 (piątek)

godz. 10.00 - Msza Św. z nauką dla dzieci kl. VI-VIII

godz. 11.30 - Msza Św. z nauką dla dzieci k. I - V

godz. 17.30 - nabożeństwo Drogi Krzyżowej

godz. 18.00 - Msza Św. z nauką dla dorosłych i starszej młodzieży

18.03.2023 (sobota) DZIEŃ SPOWIEDZI

godz. 10.00 - Msza Św. z nauką dla dzieci i młodzieży

godz. 11.30 - Msza Św. z nauką i sakramentem dla chorych

godz. 18.00 - Msza Św. z nauką dla dorosłych

Komunikat na II Niedzielę Wielkiego Postu "Ad Gentes"

5 III 2023 r.

Dzień Modlitwy, Postu i Solidarności z Misjonarzami

Z misjonarzami budujemy Kościół

Bracia i siostry!

Troska o dzieło misyjne Kościoła sprawiła, że od 2006 roku druga niedziela Wielkiego Postu w Polsce jest Dniem Modlitwy, Postu i Solidarności z Misjonarzami. Dzień ten jest sposobnością, by wesprzeć modlitewnie i finansowo 1 743 polskich misjonarzy posługujących w 99 krajach świata. Ich codzienne dzieła ewangelizacyjne, charytatywne, edukacyjne i medyczne mogą rozwijać się dzięki naszej modlitwie i jałmużnie.

W tym roku Niedzielę "Ad Gentes" obchodzimy pod hasłem "Z misjonarzami budujemy Kościół". Miejmy świadomość, że misjonarze są posłani przez Kościół i jako świadkowie wiary głoszą Ewangelię, tworząc wspólnoty nowych uczniów Jezusa Chrystusa, naszego Pana i Odkupiciela. Dzięki ich ofiarnej służbie, modlitwie, cierpieniu i wytrwałej pracy wzrastają i umacniają się młode wspólnoty misyjne.

Misjonarki i misjonarze są budowniczymi także Kościoła w Polsce, bowiem otwierają nasze serca i oczy na potrzeby Kościoła powszechnego, pomagają nam w realizacji chrzcielnego powołania uczniów-misjonarzy (zob. Redemptoris missio, 77). Ukazują piękno bezinteresownej ofiarności i solidarności z ubogimi. Pozwalają nam wierzyć, że w Jezusie Chrystusie, pod wszystkimi szerokościami geograficznymi, na wszystkich kontynentach, tworzymy jeden, święty, powszechny i apostolski Kościół (zob. Credo). Jest on wspólnotą wiary, na różne sposoby wyrażającą swą wierność orędziu ewangelicznemu, którego istotą jest miłość Boga i bliźniego.

Nasze zaangażowanie misyjne

Aby misyjne dzieło Kościoła mogło się rozwijać i przynosić błogosławione owoce, trzeba z naszej strony dojrzenia w wierze, aby z niej rodziło się nasze misyjne zaangażowania. Dlatego zwracam się do wszystkich tworzących wspólnotę Kościoła na polskiej ziemi, tak duchownych, jak i świeckich, z prośbą o modlitwę i wsparcie misji. "A zatem, dopóki mamy czas, czyńmy dobrze wszystkim, a zwłaszcza naszym braciom w wierze" (Ga 6,10).

Szczególną prośbę o rozbudzenie w sobie ducha misyjnego kieruję do osób chorych, cierpiących i starszych. Z dźwigania waszego krzyża cierpienia i samotności uczyńcie osobisty dar dla polskich misjonarzy.

Kapłanów oraz osoby życia konsekrowanego zachęcam, by nadali swemu powołaniu misyjną dynamikę, i uczynili odpowiedzialność za misje drogą wzrastania w świętości nie tylko osobistej, ale wszystkich członków powierzonych sobie wspólnot.

Proszę także dzieci i młodzież, aby w swoim entuzjazmie młodości i solidarności ze swoimi rówieśnikami zainteresowali się potrzebami duchowymi i materialnymi i włączyli się w działalność parafialnych lub szkolnych kół misyjnych. Przejawem zainteresowania się pracą misjonarzy jest coraz liczniejszy wolontariat misyjny w Polsce, którego ikoną na zawsze pozostanie młodziutka Helenka Kmieć, która swoje życie ofiarowała w służbie misjom. Misje zawsze przyczynią się do duchowego wzrostu każdego człowieka, a jednocześnie ubogacą nasze spojrzenie na świat.

Razem z misjonarzami

Z uznaniem patrzymy, jak misjonarki misjonarze z oddaniem realizują swoje zadania misyjne. Nierzadko przeżywają trudności z powodu niedostatku, doświadczają obojętności lub odrzucenia. Przygniata ich ogrom ludzkiej nędzy, której nie są w stanie zaradzić. Doświadczają swej bezsilności i niekiedy pokusy, by się poddać. Nagląco potrzebują naszej modlitwy i duchowych ofiar, aby wytrwać w swym powołaniu. By pozostać wiernymi nakazowi Chrystusa: "Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu" (Mk 16,15).

Dołączmy do nich w modlitwach i duchowych ofiarach. Prośmy Chrystusa, Boskiego Misjonarza, który jest Głową Kościoła, o liczne i święte, oddane Bogu i ludziom powołania misyjne wśród duchownych i świeckich.

Wyrazem naszego zaangażowania misyjnego jest jałmużna na rzecz misji. Misjonarze bowiem potrzebują środków finansowych i materialnych, by tworzyć i rozwijać dzieła charytatywne, solidarności i braterstwa z ubogimi, chorymi i potrzebującymi pomocy. Z Ewangelią miłosierdzia docierają do rodzin żyjących w ubóstwie, dzieci ulicy, osób chorych i wykluczonych społecznie. Dzisiaj więc mamy okazję do wsparcia ich naszym darem serca poprzez Dzieło Pomocy "Ad Gentes", które przez Komisję Episkopatu Polski ds. Misji jest "długą ręką" Kościoła w Polsce i wspiera wysiłki polskich misjonarzy. W roku 2022, dzięki Darczyńcom, szczególnie z naszych polskich parafii, Dzieło sfinansowało 124 projekty pomocowe na misjach o wartości prawie 140 tys. euro. Pomoc finansową otrzymało 59 sióstr zakonnych, 29 zakonników, 30 księży fideidonistów oraz 5 misjonarzy świeckich.

Dlatego bądźmy z naszymi misjonarzami zarówno dzisiaj, jak i przez cały rok. Niech naszą będzie radość z czynienia dobra na misjach i wspierania misjonarzy. Dziś, w Dniu Modlitwy, Postu i Solidarności z Misjonarzami, gorąco dziękuję za troskę o misyjne dzieło Kościoła, za wszystkie modlitwy i ofiary, za pamięć o polskich misjonarzach. Niech świadomość, że z misjonarzami budujemy Kościół i czynimy dobro w świecie towarzyszy Waszym modlitwom i wysiłkom.

Zapewniając o wdzięczności za zaangażowanie misyjne wiernych Kościoła w Polsce, wszystkim z serca błogosławię: w Imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego.

Jan Piotrowski

Przewodniczący Komisji Episkopatu Polski ds. Misji

Redakcja "Gościa Niedzielnego" wraz ze

Wspólnotą Dzielnych Kobiet

zapraszają 11 marca na X Diecezjalny Dzień Kobiet. W tym roku będzie on przebiegał pod hasłem: "Jestem Kobietą - Lubię to! - Weź mnie za rękę".

Wydarzenie rozpocznie się w Centrum Kultury i Sztuki o godzinie 9.00.

W programie spotkania znajdą się m.in. wykłady, świadectwa, krótkie przedstawienie teatralne. Z Paniami z diecezji spotkają się s. Anna Maria Pudełko, apostolinka, Barbara Gruszka - Zych, dziennikarka, poetka, a także Beata Mądra, autorka warsztatów dla kobiet.
Z racji na mały jubileusz w programie nie zabraknie małego świętowania przy torcie. Każda
z Pań otrzyma kolejny dokument Jana Pawła II, a także skromny upominek.

Z racji na ograniczoną ilość miejsc w Sali CEKiS na pierwszą część naszego spotkania obowiązują zapisy telefoniczne. Każda Pani, która chcą wziąć udział w wydarzeniu proszona jest o wysłanie SMS-a pod numer: 666 026 781, w treści wpisując swoje imię, nazwisko
i miejscowość. Każda z zapisanych osób otrzyma wiadomość zwrotną wraz z numerem porządkowym. Istnieje możliwość zgłoszenia kilku Pań w jednej wiadomości.

Zwieńczeniem wydarzenia będzie uroczysta Eucharystia sprawowana o godzinie 15.00 w parafii św. Jakuba Ap. pod przewodnictwem bp. Andrzeja F. Dziuby. Po Eucharystii zaplanowano Adorację Najświętszego Sakramentu.

Szczegółowy program X Diecezjalnego Dnia Kobiet:

8.30 - 9.00 przyjazd uczestniczek
9.00 - 9.15 Powitanie uczestniczek i gości, przedstawienie programu
9.15 - 10.00 wykład s. Anny Marii Pudełko
10.00 - 11.00 Spotkanie z Beatą Mądrą (świadectwo i propozycja stałych spotkań i rozwoju w grupach kobiecych)
11.00 - 11.30 Przerwa kawowa
11.30 - 12.30 Spotkanie z Barbarą Gruszką-Zych
12.30 - 13.10 Przedstawienie - etiudy "Mały Książę" - zakończone rozdaniem róż
13.10 - 14.30 Przerwa na tort, rozmowy kuluarowe, tort, prezenty
14.30 - 15.00 Przejście do kościoła świętego Jakuba i przygotowanie do Eucharystii
15.00 - 16.00 Msza Święta. Wręczenie Aniołów dobroci
16.00- 16.30 Adoracja Najświętszego Sakramentu

-       8.30 - modlitwa uwielbienia i część radosna różańca
-       9.00 - wspólny różaniec na głos
-      10.30 - przerwa
-      11.00 - modlitwa w ciszy (indywidualna modlitwa na różańcu lub kontemplacja)
-      12.30 - przerwa
-      13.15 - wspólny różaniec na głos
-      14.15 - Zawierzenie Najświętszemu Sercu Maryi
-      14.30 - nabożeństwo różańcowe - (prowadzi K.Ż.R. z Nowych Szwejk)
-      15.00 - Koronka do Miłosierdzia Bożego i Msza Św.

Asceza wielkopostna, itinerarium synodalne

Drodzy bracia i siostry!

Ewangelie Mateusza, Marka i Łukasza zgodnie opisują wydarzenie przemienienia Jezusa. Widzimy w nim odpowiedź Pana na niezrozumienie, jakie okazali mu jego uczniowie. Nieco wcześniej bowiem doszło do poważnej kontrowersji między Nauczycielem a Szymonem Piotrem, który po wyznaniu wiary w Jezusa jako Chrystusa, Syna Bożego, odrzucił Jego zapowiedź męki i krzyża. Jezus stanowczo go upomniał: "Zejdź Mi z oczu, szatanie! Jesteś Mi zawadą, bo myślisz nie na sposób Boży, lecz na ludzki!" (Mt 16, 23). A "po sześciu dniach Jezus wziął z sobą Piotra, Jakuba i brata jego Jana i zaprowadził ich na górę wysoką, osobno" (Mt 17, 1).

Ewangelia o Przemienieniu Pańskim jest głoszona co roku w drugą niedzielę Wielkiego Postu. Rzeczywiście w tym okresie liturgicznym Pan bierze nas ze sobą i prowadzi na miejsce odosobnione. Nawet jeśli nasze normalne obowiązki wymagają od nas pozostania w naszych zwykłych miejscach, przeżywając powszedniość często powtarzaną, a niekiedy nudną, to w okresie Wielkiego Postu jesteśmy zaproszeni do "wejścia na wysoką górę" razem z Jezusem, aby przeżyć wraz ze świętym ludem Bożym szczególne doświadczenie ascezy.

Asceza wielkopostna to usiłowanie, zawsze ożywiane łaską, do przezwyciężenia naszego braku wiary i oporów, żeby pójść za Jezusem drogą krzyżową. Tego właśnie, czego potrzebowali Piotr i inni uczniowie. Aby pogłębić naszą znajomość Nauczyciela, by w pełni zrozumieć i przyjąć tajemnicę boskiego zbawienia, realizowanego w całkowitym darze z siebie z miłości, musimy dać się Jemu prowadzić na miejsca odosobnione i w górę, odrywając się od przeciętności i próżności. Trzeba wyruszyć w drogę, drogę wiodącą pod górę, wymagającą wysiłku, ofiarności i koncentracji, jak wyprawa w góry. Te wymagania są ważne także dla procesu synodalnego, w realizację którego zaangażowaliśmy się jako Kościół. Warto, abyśmy podjęli refleksję nad tym powiązaniem, jakie istnieje między ascezą wielkopostną a doświadczeniem synodalnym.

Na "rekolekcje" na górze Tabor Jezus zabiera ze sobą trzech uczniów, wybranych by byli świadkami wyjątkowego wydarzenia. Chce, aby to doświadczenie łaski nie było indywidualne, lecz wspólne, jak zresztą całe nasze życie wiary. Za Jezusem idzie się razem. I razem, jako Kościół pielgrzymujący w czasie przeżywamy rok liturgiczny, a w nim Wielki Post, idąc z tymi, których Pan postawił obok nas jako współtowarzyszy podróży. Podobnie jak w przypadku wejścia Jezusa i uczniów na górę Tabor, możemy powiedzieć, że nasza wielkopostna droga jest "synodalna", ponieważ odbywamy ją razem na tej samej drodze będąc uczniami jedynego Nauczyciela. Wiemy bowiem, że On sam jest Drogą, a zatem - zarówno w drodze liturgicznej jak i synodalnej - Kościół nie czyni nic innego, jak tylko coraz głębiej i pełniej wchodzi w tajemnicę Chrystusa Zbawiciela.

I dochodzimy do punktu kulminacyjnego. Ewangelia opowiada, że Jezus "przemienił się wobec nich: twarz Jego zajaśniała jak słońce, odzienie zaś stało się białe jak światło" (Mt 17, 2). Tu jest "szczyt", cel podróży. Po wejściu, przebywając z Jezusem na wysokiej górze trzem uczniom zostaje dana łaska ujrzenia Go w Jego chwale, jaśniejącego nadprzyrodzonym światłem, które nie pochodziło z zewnątrz, ale promieniowało z Niego samego. Boskie piękno tej wizji było nieporównywalnie większe niż jakikolwiek trud, jaki uczniowie mogliby podjąć, wchodząc na Tabor. Podobnie jak w każdej trudnej górskiej wyprawie: w miarę wchodzenia trzeba skoncentrować spojrzenie na ścieżce, ale panorama, która otwiera się na końcu, zaskakuje i odpłaca swoim cudem. Także proces synodalny często wydaje się żmudny i chwilami możemy się zniechęcić. Ale to, co czeka nas na końcu, to niewątpliwie coś wspaniałego i zaskakującego, co pomoże nam lepiej zrozumieć wolę Boga i naszą misję w służbie Jego królestwa.

Doświadczenie uczniów na górze Tabor zostaje dodatkowo ubogacone, gdy obok przemienionego Jezusa pojawiają się Mojżesz i Eliasz, uosabiając odpowiednio Prawo i Proroków (por. Mt 17, 3). Nowość Chrystusa jest wypełnieniem Starego Przymierza i obietnic: jest nierozerwalnie związana z dziejami relacji Boga ze swoim ludem i odsłania jej głęboki sens. Podobnie proces synodalny jest zakorzeniony w tradycji Kościoła, a jednocześnie otwarty na nowość. Tradycja jest źródłem inspiracji do poszukiwania nowych dróg, unikania przeciwstawnych pokus stagnacji i improwizowanego eksperymentowania.

Zarówno ascetyczna droga wielkopostna, jak i ta synodalna, mają za cel przemianę, tak osobistą, jak i eklezjalną. Przemianę, która w obu przypadkach znajduje swój wzór w przemienieniu Jezusa i dokonuje się dzięki łasce Jego paschalnego misterium. Aby takie przemienienie mogło się w nas w tym roku dokonać, chciałbym zaproponować dwie "ścieżki", którymi można pójść, by wejść razem z Jezusem i razem z Nim osiągnąć cel.

Pierwsza odnosi się do nakazu, jaki Bóg Ojciec kieruje do uczniów na górze Taborze, gdy ci kontemplują przemienionego Jezusa. Głos z obłoku mówi: "Jego słuchajcie" (Mt 17, 5). Pierwsza wskazówka jest więc bardzo wyraźna: słuchać Jezusa. Wielki Post jest czasem łaski na ile słuchamy Tego, który do nas mówi. A jak do nas przemawia? Przede wszystkim w Słowie Bożym, które Kościół ofiarowuje nam w liturgii: nie pozwólmy, by padło ono w pustkę. Jeśli nie zawsze możemy uczestniczyć we Mszy Świętej, czytajmy czytania biblijne dzień po dniu, także z pomocą internetu. Oprócz Pisma Świętego, Pan przemawia do nas w braciach i siostrach, zwłaszcza w obliczach i historiach tych, którzy potrzebują pomocy. Ale chciałbym też dodać inny aspekt, bardzo ważny w procesie synodalnym: słuchanie Chrystusa dokonuje się także przez słuchanie naszych braci i sióstr w Kościele, przez to wzajemne słuchanie, które w niektórych fazach jest głównym celem, ale które zawsze pozostaje niezbędne w metodzie i stylu Kościoła synodalnego.

Słysząc głos Ojca, "uczniowie, upadli na twarz i bardzo się zlękli. A Jezus zbliżył się do nich, dotknął ich i rzekł: "Wstańcie, nie lękajcie się!" Gdy podnieśli oczy, nikogo nie widzieli, tylko samego Jezusa" (Mt 17, 6-8). Oto drugie wskazanie na ten Wielki Post: nie chronić się w religijności składającej się z nadzwyczajnych wydarzeń, z sugestywnych doświadczeń, w obawie przed stawieniem czoła rzeczywistości z jej codziennymi zmaganiami, jej trudnościami i sprzecznościami. Światło, które Jezus ukazuje uczniom, jest przedsmakiem chwały paschalnej i ku niej trzeba zmierzać, idąc za "Nim samym". Wielki Post jest ukierunkowany na Paschę: "rekolekcje" nie są celem samym w sobie, ale przygotowują nas do przeżywania męki i krzyża z wiarą, nadzieją i miłością, aby dotrzeć do zmartwychwstania. Także proces synodalny nie powinien nas łudzić, że dotarliśmy do celu, gdy Bóg daje nam łaskę niektórych mocnych doświadczeń komunii. Także i tam Pan powtarza nam: "Wstańcie i nie lękajcie się". Zejdźmy na równinę i niech łaska, której doświadczyliśmy, podtrzymuje nas w byciu budowniczymi synodalności w zwyczajnym życiu naszych wspólnot.

Drodzy bracia i siostry, niech Duch Święty ożywia nas w tym Wielkim Poście w naszym wchodzeniu na górę z Jezusem, by doświadczyć Jego Boskiego blasku i w ten sposób, umocnieni w wierze, abyśmy mogli podążać drogą razem z nim, który jest chwałą swego ludu i światłem pogan.

Rzym, u św. Jana na Lateranie, 25 stycznia 2023 r., w święto Nawrócenia św. Pawła Apostoła.

FRANCISZEK

"Miej o nim staranie"
Współczucie jako synodalna realizacja uzdrowienia

Drodzy bracia i siostry!

Choroba jest częścią naszego ludzkiego doświadczenia. Może jednak stać się czymś nieludzkim, jeśli jest przeżywana w izolacji i opuszczeniu, jeśli nie towarzyszy jej troska i współczucie. Gdy podążamy naprzód wspólnie, czymś normalnym jest to, że ktoś może poczuć się źle, że będzie musiał się zatrzymać z powodu zmęczenia lub jakiegoś zdarzenia po drodze. To właśnie wówczas, w tych chwilach, widać, jak idziemy: czy jest to rzeczywiście podążanie razem, czy też idziemy tą samą drogą, ale każdy na własną rękę, dbając o swoje interesy i pozwalając, aby inni "dali sobie radę". Dlatego w ten XXXI Światowy Dzień Chorego, w trakcie trwającego procesu synodalnego, zapraszam was do refleksji nad tym, że właśnie poprzez doświadczenie słabości i choroby możemy nauczyć się podążać razem zgodnie ze stylem Boga, który jest bliskością, współczuciem i czułością.

W Księdze Proroka Ezechiela, w wielkiej wyroczni, która stanowi jeden z głównych punktów całego Objawienia, Pan mówi w następujący sposób: "Ja sam będę pasł moje owce i Ja sam będę je układał na legowisko ? wyrocznia Pana Boga. Zagubioną odszukam, zabłąkaną sprowadzę z powrotem, skaleczoną opatrzę, chorą umocnię, (...) będę pasł sprawiedliwie" (34, 15-16). Doświadczenie zagubienia, choroby i słabości stanowi oczywiście część naszej drogi: nie wykluczają nas z Ludu Bożego, przeciwnie, wprowadzają nas w centrum uwagi Pana, który jest Ojcem i nie chce stracić po drodze nawet jednego ze swoich dzieci. Chodzi więc o to, by uczyć się od Niego, aby naprawdę być wspólnotą, która podąża razem, zdolną do tego, by nie dać się zarazić kulturą odrzucenia.

Jak wiecie, encyklika Fratelli tutti proponuje zaktualizowane odczytanie przypowieści o
dobrym Samarytaninie. Wybrałem ją jako element kluczowy, jako punkt zwrotny, aby móc wyjść z "cienia zamkniętego świata" i ?myśleć o stwarzaniu świata otwartego? (por. nr 56). Istnieje bowiem głębokie powiązanie między tą przypowieścią Jezusa a wieloma sposobami, jakimi neguje się dzisiaj braterstwo. W szczególności fakt, że osoba pobita i okradziona zostaje porzucona przy drodze, ukazuje stan, w którym pozostawiono zbyt wielu naszych braci i sióstr w chwili, gdy najbardziej potrzebują pomocy. Nie jest łatwo odróżnić, które ataki na życie i jego godność wynikają z przyczyn naturalnych, a które są spowodowane niesprawiedliwością i przemocą. Istotnie, poziom nierówności i dominacja interesów wąskiego grona osób dotyka obecnie każdego środowiska ludzkiego w takim stopniu, że trudno uznać jakiekolwiek doświadczenie za "naturalne". Wszelkie cierpienie odbywa się w "kulturze" i pośród jej sprzeczności.

Ważne jest tu jednak rozpoznanie stanu samotności, opuszczenia. Chodzi o okrucieństwo, które można przezwyciężyć wcześniej niż jakąkolwiek inną niesprawiedliwość, ponieważ - jak opowiada przypowieść - do jego wyeliminowania wystarczy chwila uwagi, wewnętrzny ruch współczucia. Dwóch przechodniów, uważanych za osoby religijne, widzi rannego i nie zatrzymuje się. Jednak trzecia, Samarytanin, będący obiektem pogardy, jest poruszony współczuciem i zajmuje się tym nieznajomym przy drodze, traktując go jak brata. Czyniąc to, nawet o tym nie myśląc, zmienia stan rzeczy, stwarza świat bardziej braterski.

Bracia, siostry, nigdy nie jesteśmy gotowi na chorobę. A często nawet do przyznawania się, że jesteśmy coraz starsi. Boimy się bezbronności, a wszechobecna kultura rynkowa popycha nas do tego, by jej zaprzeczać. Dla kruchości nie ma miejsca. A zło, wdzierając się w nasze życie i atakując nas, powala nas nieprzytomnych na ziemię. Może się więc zdarzyć, że inni nas opuszczą, albo że wydaje nam się, iż musimy ich porzucić, aby nie czuć wobec nich ciężaru. Tak zaczyna się samotność i zatruwa nas gorzkie poczucie niesprawiedliwości, dla której nawet Niebo zdaje się zamykać. Rzeczywiście, trudno nam trwać w pokoju z Bogiem, gdy niszczy się nasze relacje z innymi i z samymi sobą. Dlatego tak ważne jest, także w odniesieniu do choroby, aby cały Kościół skonfrontował się z ewangelicznym przykładem dobrego Samarytanina, aby stać się wartościowym "szpitalem polowym": jego misja bowiem, zwłaszcza w okolicznościach historycznych, które przeżywamy, wyraża się w sprawowaniu opieki. Wszyscy jesteśmy delikatni i wrażliwi; wszyscy potrzebujemy tej współczującej uwagi, która potrafi się zatrzymać, zbliżyć, uzdrowić i podnieść. Sytuacja, w jakiej znajdują się chorzy jest więc apelem, który przerywa obojętność i spowalnia krok tych, którzy idą naprzód, jakby nie mieli sióstr i braci.

Światowy Dzień Chorego nie wzywa bowiem jedynie do modlitwy i bliskości z cierpiącymi;
ma również na celu uwrażliwienie Ludu Bożego, instytucji służby zdrowia i społeczeństwa
obywatelskiego na nowy sposób wspólnego podążania naprzód. Przytoczone na początku proroctwo Ezechiela zawiera bardzo surowy osąd priorytetów tych, którzy sprawują nad ludźmi władzę ekonomiczną, kulturalną i wykonawczą: "Nakarmiliście się mlekiem, odzialiście się wełną, zabiliście tłuste zwierzęta, jednakże owiec nie paśliście. Słabej nie wzmacnialiście, o zdrowie chorej nie dbaliście, skaleczonej nie opatrywaliście, zabłąkanej nie sprowadziliście z powrotem, zagubionej nie odszukiwaliście, a z przemocą i z okrucieństwem obchodziliście się z nimi" (34, 3-4). Słowo Boże jest zawsze oświecające i aktualne. Nie tylko w oskarżaniu, ale także w tym, co proponuje. Zakończenie przypowieści o dobrym Samarytaninie sugeruje nam bowiem, w jaki sposób realizowanie braterstwa, zapoczątkowane przez spotkanie twarzą w twarz, może być poszerzone na zorganizowaną opiekę. Gospoda, karczmarz, pieniądze, obietnica wzajemnego informowania się o stanie chorego (por. Łk 10, 34-35): to wszystko każe nam myśleć o posłudze kapłanów, pracy personelu służby zdrowia i opieki społecznej, zaangażowaniu członków rodzin i wolontariuszy, dzięki którym każdego dnia, w każdej części świata, dobro przeciwstawia się złu.

Lata pandemii zwiększyły nasze poczucie wdzięczności wobec tych, którzy każdego dnia
pracują na rzecz zdrowia i badań. Ale nie wystarczy wyjść z tak wielkiej zbiorowej tragedii poprzez uhonorowanie bohaterów. Covid-19 wystawił na próbę tę wielką sieć naszych umiejętności i solidarności oraz ukazał strukturalne ograniczenia istniejących systemów opieki społecznej. Wdzięczności musi zatem towarzyszyć aktywne poszukiwanie w każdym kraju strategii i środków, aby każdy człowiek miał zagwarantowany dostęp do opieki i podstawowe prawo do zdrowia.

"Miej o nim staranie" (Łk 10, 35) ? zaleca gospodarzowi Samarytanin. Jezus powtarza to także każdemu z nas, a na koniec napomina: "Idź, i ty czyń podobnie!". Jak podkreśliłem we Fratelli tutti, "przypowieść ta ukazuje nam, przy pomocy jakich inicjatyw można odbudować wspólnotę, począwszy od mężczyzn i kobiet, którzy utożsamiają się z kruchością innych, którzy nie pozwalają na budowanie społeczeństwa wykluczenia, ale stają się bliźnimi, podnosząc upadłych i przywracając ich społeczeństwu, aby dobro było wspólne" (n. 67). Istotnie "zostaliśmy stworzeni do pełni, którą można osiągnąć tylko w miłości. Żyć obojętnie w obliczu cierpienia, to nie jeden z możliwych wyborów" (n. 68).

Także 11 lutego 2023 r. patrzymy na sanktuarium w Lourdes jak na proroctwo, lekcję
powierzoną Kościołowi w sercu współczesności. Liczy się nie tylko to, co działa i nie tylko ten, kto produkuje. Osoby chore znajdują się w centrum Ludu Bożego, postępując razem z nim jako proroctwo ludzkości, w której każdy jest cenny i nikogo nie wolno odrzucać.

Wstawiennictwu Maryi, Uzdrowieniu Chorych, zawierzam każdego z was, którzy jesteście
chorzy; was, którzy opiekujecie się nimi w rodzinie, poprzez pracę, badania naukowe i wolontariat; was, którzy angażujecie się w nawiązywanie osobowych, kościelnych i obywatelskich więzi braterstwa. Wszystkim serdecznie przekazuję moje Apostolskie Błogosławieństwo.

Rzym, u św. Jana na Lateranie, dnia 10 stycznia 2023 roku.

FRANCISZEK

Tekst za: episkopat.pl

ś.p.
Ks. Jan Janik
były proboszcz parafii pw. Św. Maksymiliana Kolbego w Szczukach i pw. św. Wawrzyńca w Kocierzewie

Msza święta pogrzebowa
zostanie odprawiona 1 lutego 2023 roku (środa), o godz. 13.00
w kościele parafialnym pw. św. Anny w Stryszawie (Archidiecezja Krakowska).

Słowo Biskupa Łowickiego w związku ze śmiercią papieża seniora Benedykta XVI

W ostatni dzień 2022 r. odszedł do "Domu Ojca" papież senior Benedykt XVI. Jego pontyfikat nastąpił bezpośrednio po pontyfikacie naszego ukochanego papieżu św. Jana Pawła II. Byli przyjaciółmi i wspólnie szukali ewangelicznych odpowiedzi na choroby naszych czasów. Dziś ich dzieło kontynuuje papież Franciszek.

Benedykt XVI nieprzeciętny intelektualista, wielki teolog i pokorny sługa Jezusa Chrystusa odcisnął we współczesnym Kościele i zabieganym, zagubionym świecie mocny ślad wiary, który przez wiele lat będzie dla nas światłem w drodze do Boga, w drodze do nieba przez życie. Precyzja myśli, wierność tradycji, nauce Kościoła i Ewangelii, otwartość na prawdę, jakakolwiek ona by nie była, charakteryzowała jego misję i nauczanie. Odwaga, wiara i pokora z jaką przekazywał trudne niekiedy religijne treści pozostaną wzorem dla Jego następców, biskupów, kapłanów i wiernych świeckich, którzy są nie tylko uczniami ale również apostołami.

W dniach żałoby zachęcam Was wszystkich do dziękczynienia skierowanego do Boga za życie i bogaty pontyfikat drogiego nam wszystkim papieża seniora. Zachęcam, gdy już skończy się żałoba, do studiowania jego dzieł i homilii. Jednocześnie proszę o modlitwę za śp. Papieża Benedykta XVI zarówno na wszystkich Mszach świętych 1 stycznia 2023 r. , jak również w dniu pogrzebu 5 stycznia. Formę modlitwy w kościołach pozostawiam do wyboru księżom proboszczom.

W dniu 28 grudnia 2022 r. w zakładce Przetargi zostało zamieszczone Unieważnienie postępowania ofertowego dotyczącego realizacji zadania p.n.: Termomodernizacja budynku kościoła i plebani Parafii pw. Św. Maksymiliana w miejscowości Szczuki.

Na prośbę i po konsultacjach wracamy na starą trasę procesji, czyli przez wieś

Tematy ołtarzy na Uroczystość Boże Ciało

ołtarz I (Mt 26, 17-19.26-29 Krew Nowego Przymierza wylana na odpuszczenie grzechów)

Nowenna do św. Andrzeja Boboli
Zachęcamy do włączenia się 16 maja br (święto św. Andrzeja Boboli, kapłana i męczennika, patrona Polski) w narodową modlitwę za wstawiennictwem św. Andrzeja Boboli poprzez odmówienie po każdej Mszy św. litanii

Litania do św. Andrzeja Boboli

Kyrie eleison, Chryste eleison, Kyrie eleison Chryste, usłysz nas, Chryste, wysłuchaj nas. Ojcze z nieba Boże, zmiłuj się nad nami
Synu, Odkupicielu świata, Boże, zmiłuj się nad nami
Duchu Święty, Boże,
Święta Trójco, jedyny Boże, zmiłuj się nad nami.

Święta Maryjo, módl się za nami
Św. Andrzeju Bobolo, módl się za nami.
Św. Andrzeju, wierny naśladowco Dobrego Pasterza, módl się za nami
Św. Andrzeju, napełniony duchem Bożym, módl się za nami
Św. Andrzeju, czcicielu Niepokalanie Poczętej Maryi Panny, módl się za nami
Św. Andrzeju, duchowy synu świętego Ignacego Loyoli, módl się za nami
Św. Andrzeju, miłujący Boga i bliźnich aż do oddania swego życia, módl się za nami
Św. Andrzeju, w życiu codziennym oddany Bogu i bliźnim, módl się za nami
Św. Andrzeju, zjednoczony z Bogiem przez nieustanną modlitwę y, módl się za nami
Św. Andrzeju, wzorze doskonałości chrześcijańskiej, módl się za nami
Św. Andrzeju, Apostole Polesia, módl się za nami
Św. Andrzeju, powołany przez Boga do jednoczenia rozdzielonych sióstr i braci, módl się za nami
Św. Andrzeju, gorliwy nauczycielu dzieci i ludzi religijnie zaniedbanych, módl się za nami
Św. Andrzeju, niezachwiany w wierze mimo gróźb i tortur, módl się za nami
Św. Andrzeju, wytrwały w największych cierpieniach, módl się za nami Św. Andrzeju, męczenniku za jedność chrześcijan, módl się za nami Św. Andrzeju, męczenniku i apostole, módl się za nami
Św. Andrzeju, apostołujący po śmierci wędrówką relikwii umęczonego ciała, módl się za nami
Św: Andrzeju, wsławiony przez Boga wielkimi cudami, módl się za nami
Św. Andrzeju, chlubo naszej Ojczyzny, módl się za nami
Św. Andrzeju, wielki Orędowniku Polski, módl się za nami
Św: Andrzeju, proroku zmartwychwstania Polski po trzecim rozbiorze, módl się za nami
Św. Andrzeju, nasz wielki Patronie, módl się za nami.

Abyśmy wszyscy chrześcijanie stanowili jedno, uproś nam u Boga Abyśmy nigdy od naszej wiary nie odstąpili, uproś nam u Boga Abyśmy żadnego grzechu ciężkiego nie popełnili, uproś nam u Boga Abyśmy za popełnione winy szczerą pokutę czynili,uproś nam u Boga
Abyśmy dla naszego zbawienia gorliwie z łaską Bożą współpracowali, uproś nam u Boga
Abyśmy Bogu wiernie służyli, uproś nam u Boga
Abyśmy Najświętszą Maryję Pannę jako Matkę miłowali, uproś nam u Boga Abyśmy w znoszeniu wszelkich przeciwności wytrwali, uproś nam u Boga Abyśmy Tobą nieustannie Boguchwałę oddawali, uproś nam u Boga.

Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata, przepuść nam Panie Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata, wysłuchaj nas Panie Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata, zmiłuj się nad nami.

Kapłan: Módl się za nami święty Andrzeju Bobolo
Wierni: Abyśmy się stali godni obietnic Chrystusowych.

Módlmy się.
Boże, nasz Ojcze, Ty przez śmierć umiłowanego Syna chciałeś zgromadzić rozproszone dzieci.
Spraw, abyśmy gorliwie współpracowali z Twoim dziełem, za które oddał życie święty Andrzej Bobola, Męczennik.
Prosimy o to przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.

ZAPROSZENIE DLA KÓŁ ŻYWEGO RÓŻAŃCA NA X OGÓLNOPOLSKA PIELGRZYMKĘ NA JASNĄ GÓRĘ
4 czerwca, sobota na szczycie Jasnogórskim

9.00 Montaż słowno-muzyczny - Papieskie Dzieła Misyjne
Powitanie Pielgrzymów - Moderator Krajowy ŻR
9.30 Konferencja "Żywy Różaniec wsparciem dzieła misyjnego" - Dyrektor Krajowy PDM ks. Maciej Będziński
Spotkanie z redakcją "Różańca" - s. Loretanki
Medytacja - Pierwsza Sobota Miesiąca - Intencja wynagradzająca - Ks. Krzysztof Czapla SAC
10.10 Różaniec część I Radosna połączony ze świadectwami - misjonarze z 5 kontynentów - odpowiedzialni PDM i komisja misyjna
11.30 Msza Święta dziękczynna za beatyfikację Pauliny Jaricot i 200-lecie DRW z udziałem abp. Dal Toso, abp. Wacława Depo, bp. Jana Piotrowskiego i innych biskupów z komisji misyjnej EP (potwierdził swą obecność bp Jan Glapiak)

30 maja (w poniedziałek) Mszą Świętą o godz. 6.00 w kościele Sióstr Bernardynek w Łowiczu, rozpocznie się 367 Łowicka Piesza Pielgrzymka na Jasną Górę. Pielgrzymka, wchodzi do Częstochowy 04 czerwca, powrót autokarem 05 czerwca. Wpisowe wynosi 50 zł. Na pielgrzymkę, będzie się można zapisać na szlaku pielgrzymim.

Łowicka Tradycyjna Pielgrzymka Piesza nazywana jest przez O. Paulinów ?Jaskółką? pieszego pielgrzymowania, rozpoczyna bowiem piesze pielgrzymowanie na Jasną Górę. Jako pierwsza w roku wchodzi na Jasną Górę zawsze na Uroczystość Zesłania Ducha św. Łowicka Pielgrzymka wyruszyła pierwszy raz w 1656 roku, po cudownej obronie Jasnej Góry i tak bez przerwy pielgrzymują pątnicy po dzień dzisiejszy. Tegoroczna pielgrzymka wyruszy pod hasłem POSŁANI W POKOJU CHRYSTUSA Podczas pielgrzymki będziemy szczególnie prosić Boga o dar pokoju dla świata. Całym sercem zachęcam do udziału w pielgrzymce pielgrzymowania.

Po raz 9., tym razem pod hasłem: "Ulecz serca ranę", 28 maja odbędzie się Diecezjalna Pielgrzymka Kobiet. Miejscem spotkania będzie świątynia parafii św. Michała Archanioła w Puszczy Mariańskiej.

Po ubiegłorocznym spotkaniu wiele uczestniczek przyznało, że pomysł, aby pielgrzymować do sanktuarium, był odpowiedzią na ich potrzeby. Czas w drodze, wspólna modlitwa i obecność drugiej kobiety obok pozwalały lepiej i głębiej przygotować się do spotkania z najpiękniejszą i najlepszą Matką - Maryją.

Wsłuchując się w te potrzeby, a także w prośby o to, by wędrowanie nie było tylko spacerem (8 km dla wielu pań było zbyt krótką trasą), przygotowałyśmy 3 trasy o różnej długości. Każda z nich zakończy się w domu Matki Bożej Niepokalanej, która od wieków patronuje księżom marianom. Dotrzeć do Maryi pieszo będzie można z trzech parafii diecezji: Niepokalanego Serca NMP w Skierniewicach (parafia pod lasem - trasa 17 km, godz. 7.30), Matki Bożej Pocieszenia w Żyrardowie (kościół farny - trasa 14 km, godz. 8) i św. Antoniego z Padwy w Radziwiłłowie Mazowieckim (5 km, godz. 11).

Ze względu na bezpieczeństwo pątniczek, a także na wymagania organizacyjne na wędrówkę obowiązują zapisy. Osoby, które chcą w niej wziąć udział, proszone są o przesłanie na adres: Adres poczty elektronicznej jest chroniony przed robotami spamującymi. W przeglądarce musi być włączona obsługa JavaScript, żeby go zobaczyć. następujących danych: imię i nazwisko, numer telefonu, PESEL, parafia pochodzenia oraz parafia, z której chce się rozpocząć wędrówkę. Zapisać się można także telefonicznie pod numerami: 666 830 799 lub 666 026 781.

Tekst i zdjęcie dzięki uprzejmości redakcji łowickiej ?Gościa Niedzielnego?